2 november was het weer zo ver! De jaarlijkse natuurwerkdag van vereniging Recreatie Ruiters Zeeuws Vlaanderen.
Een dag waarop we met een groepje de natuur in duiken om het ruiterpad onder handen te nemen. We hebben niet heel veel officieel ruiterpad in Zeeuws Vlaanderen, maar wat er is, daar moeten we zuinig op zijn.

Dit jaar was het stuk ruiterroute langs de kust aan de beurt.
We werden ’s ochtends op de prachtige locatie van Daniëlle ontvangen. Wat een prachtige plek. Je kijkt er recht Waterdunen in en Daniëlle heeft echt mazzel, want de ruiterroute ligt zowat in haar tuin. Zij kent dit gebied dus op haar duimpje!

Nadat iedereen voorzien was van laarzen, reflecterend hesje en een snoeischaar, werden er groepjes gemaakt, zodat we maar met 3 auto’s op pad moesten.
Ik was ingedeeld in het groepje van Monique, Bieke en mijn moeder.
Zo’n dag onder elkaar zijn maakt het al heel gezellig, maar de stukjes in de auto zorgen er voor dat je net even wat meer tijd hebt om met elkaar te kletsen. Dus in de auto was het al dikke lol!

Verboden voor honden!

Onze eerste stop was om een belangrijk bordje op te hangen, namelijk: verboden voor honden.
Ik ben echt een hondenliefhebber, maar wel alleen van opgevoede en goed luisterende honden. Aangezien er regelmatig hondeneigenaren  rondlopen die niet echt de moeite nemen om hun hond op te voeden, is dit niet altijd een goede combinatie met de ruiters die op het ruiterpad rijden.
Dus we hopen dat de confrontaties tussen de honden/hondeneigenaren en de ruiters en hun paarden met dit bordje wat minder worden.

Uitdagend klimmetje!

Bij onze tweede stop, werden eerst onze lachspieren getest, want voordat we het ruiterpad konden betreden moesten we eerst vanaf de weg de verhoogde berm in klimmen, om daarna weer te dalen, zodat we op het ruiterpad terecht kwamen. Het was behoorlijk stijl en dat in combinatie met hoog gras, was voor sommigen onder ons een heuse uitdaging. Het uitdagende klimmetje zorgde dan ook voor hilarische taferelen, waarbij er zeker hulp werd aangeboden… Maar wel pas, nadat we allemaal klaar waren met lachen 😉
We hadden nog weinig werk verzet, maar gelachen werd er al volop!

Vanaf dat moment gingen we met onze snoeischaren de takken van bomen en struiken te lijf. Er stonden ook een paar bramenstruiken en waar ik de smaak van bramen echt heerlijk vind, vind ik de takken met de scherpe doorns ervan echt verschrikkelijk! Ze groeien en krioelen overal doorheen en kunnen zo lekker in de staart van je paard blijven hangen.
Dus met alle liefde hebben we daar de snoeischaar in gezet.

Alles verliep redelijk vlot, waardoor we al weer op weg konden naar het volgende punt. Het is echt leuk om op deze manier de ruiterroute wat beter te leren kennen, want wat een prachtige stukken zitten er in. Echt een paar stukken waar je geen ander verkeer tegen komt.
Nu heb ik zelf niet echt een probleem met verkeer als ik met Mems aan het rijden ben, maar het is toch fantastisch als je kan rijden op paden waar voor de rest geen kip te bekennen is. Echt prachtige stukken voor een lekker galopje of juist voor een rustig stapje om te genieten van de prachtige natuur. Dat is echt het ultieme gevoel van vrijheid!
Het begon echt te kriebelen, ik zag mezelf hier met Mems wel al rijden, dus besloten dat het in 2025 echt gaat gebeuren! Ik ga Mems meenemen naar Waterdunen!

In tussentijd was het een beetje begonnen met regenen, maar dat kon de pret niet drukken, want we zetten vlijtig onze missie voort. Al babbelend hebben we hele stukken van het ruiterpad aangepakt en zijn we voor de koffiepauze weer naar Daniëlle gereden. Daar mochten we gebruik maken van haar prachtige tuinkamer. Het voelde echt alsof we midden in de natuur zaten. Echt fantastisch.
Monique had voor koffie en thee gezorgd en ook werden er lekkere koeken uitgedeeld.

Een berg aan ideeën en suggesties!

Dit was ook het moment waarop er verschillende ideeën, suggesties en opmerkingen werden gedeeld voor leuke activiteiten voor de vereniging voor volgend jaar. Het was een moment waarop weer duidelijk werd, dat de vereniging een belangrijke rol speelt in het samenbrengen van de ruiters die weinig andere gelijkgestemden in hun buurt hebben. Waar wedstrijdruiters vaak de wedstrijden of lessen hebben, waar ze elk ontmoeten, is dit bij recreatieve ruiters niet het geval. Bovendien is het zo dat veel recreatieruiters hun paard aan huis hebben staan, waardoor je minder gelijkgestemden om je heen hebt, dan bijvoorbeeld op een pensionstal.
Ook werd duidelijk dat er belang aan wordt gehecht dat er op een veilige en ontspannen manier met elkaar en met de paarden wordt omgegaan, zodat iedereen plezier kan beleven.
Dit klinkt nu allemaal wat serieus, maar ik kan je verzekeren dat dit allemaal omlijst werd met allerlei grappen en grollen, waardoor er heel wat gelach en geschater te horen was.

Teamwork!

Met volle energie zijn we daarna naar Groede Podium gereden, waar we als een geolied team weer los konden gaan met onze snoeischaren. Er is daar een stukje wat redelijk smal is en waar de bomen heel dicht aan het pad staan, dus is het wel belangrijk dat de bomen hier goed kort gesnoeid worden.
Natuurlijk hebben we ook nog een stukje van het ‘Monique van der Werff’-pad onder handen genomen. Dit stukje moeten we natuurlijk wel in ere houden, want zonder Monique zou die hele ruiterroute er nooit gekomen zijn!

Als laatste hebben we een stuk ijzerdraad onder handen genomen. Dit stond bij de strandovergang bij Loods Tien. Het was een akelig laag draadje, wat niet echt chill rijden was als je in de berm wilt rijden.
Als een echt team hebben we deze draad verwijderd, doordat de ene de draad doorknipte, de ander rolde de draad op en de rest mocht de opgerolde draaden vasthouden om ze daarna bij Daniëlle in de auto te leggen.
Wat hierbij belangrijk is om te vermelden, is dat Hans ook een rol in dit teamwork heeft gespeeld. Hans is altijd op de achtergrond, maar zonder hem hadden we deze keer geen draad kunnen knippen. Dus Hans, dikke dankjewel dat je weer in je auto bent gesprongen om de draadschaar te brengen! 

Nadat deze klus geklaard was, stond er bij Loods Tien een heerlijke maaltijd op ons te wachten. Heerlijke kipsaté met frietjes! Dit smaakte enorm goed na zo’n ochtendje buiten zijn. We hebben tijdens de maaltijd weer heerlijk kunnen na kletsen en kwamen allemaal tot de conclusie dat het een hele waardevolle dag was, omdat je elkaar echt beter leert kennen en op deze manier ook je waardering kan laten zien voor het werk wat de vereniging verricht.

Dankjewel Monique, Daniëlle, Eva, Cathrin, Bieke, Maya, Ria en Luc voor deze leuke dag!