Als er iets is waar ik elk jaar naar uitkijk, is het wel de puzzelrit van Anita en Jaap.
Vraag me niet precies hoe we ooit bij Anita en Jaap terecht zijn gekomen, maar we hebben al vele herinneringen gemaakt tijdens hun puzzelritten van de afgelopen jaren.

Iedere keer weer weten ze ons met een goede routebeschrijving, vragenlijst en een extra opdracht op pad te sturen. Dat verveeld echt nooit. Nu moet ik wel eerlijk bekennen, dat ik bij de puzzelrit meestal wel een luie puzzelaar ben, omdat ik altijd aanhaak achter de koetst bij mijn moeder. Meestal hebben we dan een groom die navigeert, de vragen voorleest en de antwoorden opschrijft.
Het enige wat ik te doen heb, is volgen en meedenken met de antwoorden op de vragen.

Zondagochtend lekker op tijd naar stal gegaan, waar de paardjes al lekker stonden te knabbelen van hun hooi. Eerst even gepoetst, want Mems is echt de meest vieze pony die ik ken!
Ze stond al gauw weer te shinen en om het af te maken, heb ik natuurlijk ook weer even haar rode strikje in haar staart gevlochten.
Ik heb nu geloof ik wel een manier gevonden, waarop het snel en makkelijk gaat én ook nog een beetje netjes staat.
Voorheen leek het net of ze een attenne uit haar staart tevoorschijn toverde. Nu met deze manier van vlechten kan het strikje er niet uit vallen en vormt het een soort natuurlijk geheel. (Lekker belangrijk hé, de looks van Mems op een buitenrit;-) )

Topgroom!

Wat deze rit extra leuk maakte, was dat er leuk gezelschap meeging. Dominique kennen we al heel lang en ze had gevraagd of ze eens mee mocht rijden op de koets.
Natuurlijk mocht dat.
Nu had ze ook nog een gelukje, want mama haar vaste groom was onverwachts verhinderd, waardoor Dominique de taak van groom kreeg toebedeeld. Deze taak pakte ze met verve op.
Ze stond namelijk al klaar voor ons met een gevulde koeltas 😉
Jep, eten is bij ons altijd wel een ding en Dominique wist daar nog een schepje boven op te doen met heerlijke warme chocolademelk voor onderweg en verrukkelijke baksels!
Dus je snapt dat wij voor vertrek al helemaal heppiedepeppie waren met Dominique aan boord.

Nadat we de koets van het karretje hadden gehaald zijn we ons wezen aanmelden en daar werden we vrolijk ontvangen.
Ook werden we verblijd met koffie en thee en een heerlijke plak cake.
Ik heb zelf altijd een beetje een haat/liefde-verhouding met drinken voor een rit, want ik heb nogal een zwakke blaas. (Of een hoofd, wat gauw denkt dat ik moet plassen)
Dus ik ben altijd een beetje voorzichtig met van te voren drinken en ga voor vertrek ook echt nog even naar de wc.

Nadat we waren bijgekletst, hadden gedronken en de wc hadden bezocht, gingen we richting de trailer. Mems en Edelweiss stonden daar braaf te wachten totdat ze er af werden gehaald om ingespannen en opgezadeld te worden.  Dit verliep allemaal vlotjes en voor we het wisten konden we starten met ons puzzelavontuur.  Dominique was niet alleen de groom, maar ook Chef Puzzel, want ze had zowel het klembord als pen in de hand, zodat we geen enkele vraag of aanwijzing konden missen.
We moesten er even in komen, want het antwoord op vraag 1, of was het vraag 2, hebben we nooit gevonden!

Trekkers onderweg.

Dit kwam misschien ook een beetje doordat het begin even wat drukker onderweg was, want de buren van Anita en Jaap zaten die dag in de aardappels. Die reden met veel trekkers en grote karren in de straat heen en weer. Het is dan altijd even wat extra opletten, ondanks dat Edelweiss echt een bomproofpaard is wat dat betreft.
Er kunnen trekkers, combines, rooiers of andere landbouwmachines komen, ze verrekt geen spier.
Ook Mems is er wel redelijk gerust in, dus die liep wat dat betreft ook wel chill.
Dat zorgde er uiteindelijk voor dat Dominique ook vol vertrouwen op de koets zat en het bij elke trekker minder spannend werd voor haar. Zo kon ze zich weerweer helemaal richten op haar taak als puzzelaar, navigator en cateraar! We hadden het echt getroffen met zo’n topgroom!

Van dribbelen naar los teugeltje.

De eerste helft van de rit had ik best wel wat werk aan Mems. Ook al zou ik het liever anders zien, maar zowel Edelweiss als Mems, lopen een stuk relaxter als ze niet met elkaar op pad zijn.
Zeker tijdens een georganiseerde rit, dan plakken ze nogal aan elkaar.
Edelweiss houdt dan echt in de gaten waar Mems is. Wij lopen meestal achter de koets van Edelweiss, dat zorgt er vaak voor dat Edelweiss gaat inhouden. Daardoor moet ik Mems ook weer inhouden en die wil dat natuurlijk niet, dus gaat ze lekker dibbelen.
Op het moment dat ik Mems dan haar eigen tempo laat lopen, dan steekt ze Edelweiss bijna voorbij. Dat zou op zich niet erg zijn, maar er is een punt waarop Edelweiss wakker schiet en denkt: ´Ja, maar je mag niet voorbij!´ Dus dan gaat ze weer veel harder lopen.
Dit zorgt er voor dat Mems ook weer harder gaat lopen.
Ik vind dat altijd wel redelijk pittig, want ik wil niet de hele rit aan haar trekken en sleuren. Ik probeer dan telkens weer de druk van de teugels te laten, zodat ik niet steeds met gespannen handen en armen rijdt. Telkens weer opnieuw probeer ik haar dan te vragen om op haar eigen rustige tempo te rijden, want ik vind er niks aan als ze zo dribbelend rond stuitert.
Het eerste deel van de rit hebben waren Mems en ik dan ook regelmatig met elkaar in discussie. 

Misschien dat de alpaca’s en de lama’s op de pauzeplek een rustgevend effect hebben gehad op Mems, want het tweede deel ging een stuk beter. Hier konden we zelfs stukken draven, waarbij we elkaar voorbij konden steken, zonder dat het een wedstrijdje werd. Gewoon aan een los teugeltje. Dat voelt dan echt heerlijk, als zowel Edelweiss als Mems op hun eigen tempo kunnen blijven lopen.
Dus de tweede helft was echt winst voor ons.

Waar ik ook echt heel blij van werd, was dat Mems helemaal geen krimp gaf bij achteropkomende ruiters en menners. Dit was de vorige keer echt anders. Nu bleef ze gewoon lekker lopen. Waar ze nog wel eens de neiging kan hebben om zich om te draaien of juist te gaan dribbelen door het geluid achter haar, vond ze het nu allemaal prima.
Ik kan dan wel juichen, want het zijn van die kleine dingetjes die onze rit net wat relaxter maakten.

Oeps!

Anita had weer een prachtige rit uitgezet met mooie paadjes en langs leuke watertjes. Nu de herfst zijn intrede heeft gedaan, werd dit alles ook omlijst door prachtige herfstkleuren.
Zo’n 5 kilometer voor het eind hadden we nog even een OEPS-momentje.
Want pas toen ontdekten we dat we onderweg nog gele en rode paardjes hadden moeten tellen.
Ik had onderweg wel al 2 gedachtes gehad:
1. Goh de vorige keren moesten we naast de vragen beantwoorden ook nog letters zoeken, zou dat dit jaar niet zijn?
2. Ik zie steeds gele en rode paardjes opgeplakt, het lijken wel trekpaarden. Van wat zou dat zijn?

Nou je raadt het vast al… Dit waren de paardjes die we hadden moeten tellen. Maar we hadden niet verder gekeken dan onze neus lang was, waardoor we meteen gestart waren met de vragen beantwoorden, in plaats van het hele formulier even door te kijken. Dan hadden we ontdekt dat er op de laatste pagina stond dat we de paardjes moesten tellen.
We hebben er samen heerlijk om gelachen. We hebben toen maar wat gegokt en helaas… We waren niet in de prijzen gevallen.

Dat was ook niet zo gek, want er reden een paar fanatieke puzzelteams mee! Het winnende groepje had dan ook geweldige puzzelskills, waardoor we het besluit hebben genomen om volgend jaar stiekem bij hen aan te haken!
Ik kijk dan ook weer uit naar volgend jaar, want deze rit was echt weer super!

Dankjewel Anita, Jaap en alle anderen die dit mogelijk hebben gemaakt!