De dag beginnen met een ritje… 

De temperatuur dook s’nachts onder nul, waardoor de ochtend er magisch uitzag. Tel daar ook nog een winters zonnetje bij op en je hebt het perfecte moment om een heerlijk ritje te gaan doen. Dat was dan ook precies wat Mems en ik besloten te doen! 

Dik ingepakt met 2 paar sokken, gevoerde winterlaarzen, skibroek, sjaal, zomerjasje met daar overheen mijn winterjas en niet te vergeten mijn handschoenen, was ik er helemaal klaar voor om deze koude temperaturen tegemoet te rijden met Mems.

Snel opgezadeld en daarna vertrokken. Het fijne aan thuis vertrekken vind ik dat ik geen plan hoef te hebben, omdat ik overal wel de weg weet. Toch betrap ik me er op, dat ik vaak hetzelfde rondje rijd en deze keer had ik met mezelf afgesproken weer eens een richting te kiezen die al heel lang geleden was. 

Als je bij ons van het erf vertrekt, kom je op de ventweg terecht. Het is een tikkeltje saai, maar de bermen zijn perfect. Dus mij hoor je niet klagen. 
Ik moest wel zorgen dat ik aan de andere kant van de grote weg terecht kwam want ik wilde graag richting Draaibrug om daar richting Sluis de polder in te gaan. Daarvoor moest ik eerst oversteken bij de rotonde. 
Als ik alleen ben kies ik er altijd voor om fietsoversteekplaats te gebruiken. Mems heeft in de jaren geleerd om daar geduldig te wachten, totdat het veilig is om over te steken. 

Vanaf daar moesten we nog een stukje langs de ventweg, om daarna lekker de polder in te duiken. 

 Polderweg met knotwilgen.

We komen dan in zo’n typisch polderweggetje terecht, waarbij er knotwilgen langs de kant staan. Ik vind dat zelf altijd een heerlijk sfeertje! Dit polderweggetje is heerlijk rustig en heeft hier een daar wat onverwachte bochtjes. Je loopt langs een stukje natuurgebied en dan ineens…. kun je linksaf slaan. Hier ligt een breed graspad. Ze hadden nu gesnoeid, waardoor er diepe trekkersporen lagen en bosjes met gesnoeid hout. Maar Mems vond het geen enkel probleem om over de modderige sporen heen te klauteren, zodat we op het brede graspad terecht kwamen. Dit was voorheen in de zomer ook een prachtig stukje, omdat je omringd werd door bomen aan beide kanten. Nu ben ik zelf wel benieuwd wat ze met dit stukje van plan zijn, want ik hoop dat ze niet alle bomen gaan weghalen!

Op de Rem! 

Aan het eind van dit graspad moest ik even met Mems praten, omdat ze op de rem ging! Eén van de redenen was dat er een paard in de wei aan het paraderen was. Mems kan altijd nogal onder de indruk zijn, als ze andere paarden ziet. Dan is ze even vergeten dat ik op haar rug zit. Ze vindt het dan belangrijker om haar hele aandacht op dat paard te richten, in plaats van dat ze ook nog even naar mij luistert. 
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dan ook een tikkeltje gefrustreerd raak, waardoor ik net iets minder geduld heb, dan wat nodig is. Het was dus niet zo handig van mij, om haar duidelijk te maken om door te lopen. Ze doet dat dan wel, maar eigenlijk blijft haar hoofd bij dat paard. Haar energie is dan ook heel hoog en dan vind ik het lastig om weer in verbinding met haar te komen.  

Na wat aandringen liep ze door, om zo bij de volgende verrassing te komen, waarvoor ze op de rem ging… Namelijk twee blaffende, dartelende en rennende honden, die steeds tegen het hek op sprongen. Ja, dit zijn taferelen daar is Mems niet echt gek op. En ik eigenlijk ook niet. 
Nu was ik zelf heel erg blij dat er deze keer een degelijk hekwerk stond, dus dat verlaagde al een beetje mijn stressniveau in mijn lijf. Hierdoor kon ik zelf gelukkig rustig blijven en nam ik de tijd om Mems haar aandacht weer terug te krijgen. Want ja, ze wist niet meer waar ze moest kijken. Moest ze nou lekker verliefd naar dat andere paard staan staren, of moest ze toch een oogje in het zeil houden bij die gekke dartelende wezens die steeds maar stonden te blaffen? Of… moest ze naar mij luisteren en toch weer een stapje zetten? Het duurde een poosje voordat we helemaal voorbij dit stukje waren, want na elk stapje moest Mems toch even uitgebreid staan wachten om te controleren of het toch echt wel veilig was….

Mems kon uiteindelijk weer opgelucht ademhalen, want die monsters hadden haar niet opgegeten. We konden de spanning er gelijk wat uitdraven, want we kwamen op een weg, waar er een mooie brede berm naast lag. 

Ondertussen ontstond er een nieuw probleempje… Ik voelde namelijk dat ik ontzettend moest plassen. Nu is het zo, dat mijn opstijgtechniek erg belabberd is, waardoor mijn zadel soms wat schuift als ik zonder opstapje opstijg. Hierdoor stap ik liever niet vanaf de grond op…. wat er dus voor zorgt dat ik tijdens een buitenrit eigenlijk niet wil afstijgen, omdat ik weet dat de kans klein is dat ik er weer op gekrabbeld raak.
Dus ja… met een volle blaas die steeds meer aandacht begon te vragen, was ik zoooo blij dat ik ineens een bankje tegen kwam! Het mooie was, dat zo’n 20 meter na het bankje een afslag van een onverhard paadje was. Een prima plek om even buiten het zicht mijn blaas te legen. 
Hierdoor kwam ik dus op een weggetje waar ik zelf nog nooit had gereden, maar ik kan je vertellen, het is een prima plek om ongezien te plassen. Mems blijft gelukkig altijd braaf staan als ik met mijn broek naar beneden gehurkt in het gras zit. Op een of andere manier snapt ze meestal wel, dat dit niet het moment is om vervelend te doen 😉 

Dat kan zo heerlijk opluchten he… als je weer verder kan gaan met een lege blaas! Dus even een stukje naast haar gelopen om haar naast het bankje te parkeren, zodat ik weer kon opstappen. Ik vind het echt zo fijn dat ze op zulke momenten zo relaxed is en het helemaal ok vindt om zichzelf naast het bankje te parkeren.
Nadat ik mijn handschoenen weer had aangetrokken, zetten we onze route verder.

Eén van de leukste dingen in dit stuk van de polder vind ik dat je op de dijken en achter de dijken kan rijden. Nu is er een stukje wat tot 1,5 jaar terug een weitje was. Daar is nu de omheining van weggehaald, dus perfect voor mij en Mems om daar gebruik van te maken en de dijk op te klauteren!
Ik vind op de dijk rijden altijd een soort van magisch, je voelt je dan een stuk groter en boven de wereld staan. Zeker op dagen als deze, want er was geen kip op de weg. De wereld was van ons alleen! 

Piepklein bosje!

Na het dijkje gingen we richting een prachtig stukje natuurgebied. Om daar te komen, kun je kiezen of je via het onverharde pad met steentjes gaat of je gaat onderlangs door de brede berm. Je raadt vast wel wat wij hebben gekozen…. Het pad onderlangs!
We moesten wel even een stukje naar boven klimmen, zodat we de onverharde weg over konden steken om dan bij een prachtige grasveld uit te komen. Dit is het grasveld waar we vorige zomer tijdens de rit van ‘Pimp je pony’ pauze hebben gehouden. Hier is echt heel veel plaats!
Het leuke is dat op dit grote grasveld ook paadjes zijn gemaaid die je naar een piepklein bosje brengen. Dit piepkleine bosje kent een heel smal pad, waarvan ik me nog kan herinneren dat we hier jaren geleden met de koets door konden rijden. Dat kan nu echt niet meer want zelfs te paard is het af en toe al goed sturen, om niet achter de takken te blijven haken of dat er een stukje van een braamstruik in je broek blijft hangen.

Genieten geblazen!

Aan het einde van het bosje zijn we weer onderlangs de onverharde weg teruggekeerd. We hadden het beiden naar ons zin. Mems liep lekker aan een los teugeltje. 
Misschien kwam dat ook wel, omdat ze wist dat we aan het eind van de weg heel schuin zouden oversteken, zodat we onderlangs de dijk zouden rijden. Dit is ook echt een heerlijk stukje. Een heel breed pad, met aan de ene kant de dijk en aan de andere kant weides en akker.
Dus echt een plek waar je lekker kan draven en galopperen, zonder dat er hele gekke dingen kunnen gebeuren.

Tegenligger!

 Deze keer koos ik er voor om aan het einde van dit pad, recht over te steken, zodat ik weer een prachtig pad had achter de dijk. Dit zijn van die plekjes, waar je het gevoel hebt, alleen op de wereld te zijn. Precies zo’n gevoel waar ik helemaal blij van word! 
Na al deze mooie paden, reden we nog een heel stuk op polderwegen om een kilometer voor huis verrast te worden met een tegenligger! Ineens begon Mems te hinniken, want die tegenligger was Edelweiss met mijn moeder. Supergrappig om te zien hoe ze reageren als ze elkaar onderweg tegenkomen. Alsof ze al een eeuwigheid zonder elkaar zijn geweest. 

Ook mijn moeder en ik kletsen even bij en uiteindelijk besluit mijn moeder verder haar rondje te rijden en ik ga richt Mems haar stalletje.
Ze vindt het wel een beetje gek om zonder Edelweiss terug naar huis te gaan, dus af en toe kijkt ze even achterom. Hierbij beseft ze zuchtend dat ze toch echt in haar eentje terug naar huis moet, waar gelukkig Fleur op haar staat te wachten! Fleur staat al naar haar te hinniken en nadat ik Mems heb afgezadeld, mag ze lekker samen met Fleur in de bak, zodat ze nog even kan rollen!
Dit was echt een heerlijk ritje!

Wil jij deze plekjes ook ontdekken?

Wil jij deze leuke plekjes ook te paard ontdekken, maar heb je geen idee waar het is? Check dan gauw deze link, want ik heb de route op afstandmeten.nl gezet. Als je linksboven op ‘export’ klikt, dan kun je het gpx-bestand downloaden.
Geen idee of het goed werkt, want dit is even een probeerseltje!
Dus laat het me zeker weten als jij de gpx hebt gedownload en deze prachtige route hebt gereden!

Veel rijplezier!