Jep! Elk nadeel heeft zijn voordeel… Een uitspraak die eigenlijk komt uit de welbekende wereld van de voetbal. Een wereld waar ik niet zoveel mee heb, maar voor deze gelegenheid leen ik de uitspraak wel even.
Nu ik weer back on track ben door mijn fijne zadel, keek ik ook weer enorm uit om mee te doen aan georganiseeerde ritten.
8 september stond er weer een rit van Recreatie Ruiters Zeeuws Vlaanderen gepland.
Zodra de inschrijving geopend was, had ik ons aangemeld. Niet alleen mij en Mems, maar ook mijn moeder met Edelweiss.
Ik keek er echt weer naar uit om op pad te gaan in een omgeving die ik niet echt kende.

Helaas werd er even wat roet in het eten gegooid, want 2 weken voor de rit, hadden we te maken met een technisch mankement aan de trailer…
Iets wat niet zomaar 1,2,3 te fixen was, maar echt even tijd nodig had om gemaakt te worden. 
Dus ja… het plan om 8 september mee te rijden, viel daarmee in het water.
Er was echter ook een voordeel! Nu konden we wel vrijwilligen!
Dat is iets wat ik ook erg leuk vind om te doen bij zulke evenementen.

Dus zo gezegd en zo gedaan. Even een berichtje naar de organisatie gestuurd met onze afmelding en daarbij meteen de vraag of er nog helpende handjes nodig waren.

Koffie, thee en een gezellige babbel!

Er werd enthousiast op gereageerd en we kregen de taak om de koffie en thee te verzorgen op de startlocatie.

Mijn moeder en ik hadden er beiden veel zin in. Want stiekem is deze taak ons op het lijf geschreven.
We vinden niets leukers dan mensen voorzien van eten en drinken en dat in combinatie met een gezellige babbel! 
Want ja, wij kunnen samen heel wat woorden in een uur bij elkaar tetteren 😉

Het leuke aan deze taak is, dat je veel nieuwe mensen leert kennen en er ook ruimte is om even lekker bij te kletsen.
Als je zelf rijdt, kom je niet altijd iedereen tegen.
Dus ondanks dat we niet mee konden rijden, hebben we zeker geprofiteerd van de voordelen van het vrijwilligen.
Ik zou het eigenlijk ook iedereen aanraden om het eens te doen.
Je leert er nieuwe mensen door kennen en je ziet dan ook wat er allemaal nodig is om zo’n dag in goede banen te leiden.

Van alles wat.

In de ochtend stonden wij gewapend met de koffie en thee klaar voor de deelnemers die zich net hadden aangemeld en hadden betaald.
Ieder doet op zijn eigen manier mee. 
De ene persoon komt alleen, terwijl anderen met een grote groep komen.
Dan heb je natuurlijk ook nog het verschil dat de ene persoon te paard gaat en weer anderen gaan met de koets.
Er waren deze keer zelfs deelnemers die hun paardjes naast de fiets lieten lopen. Gewoon om ervaring op te doen bij zulke evenementen.
Hoe leuk is dat!

Nadat iedereen met een gevulde maag was vertrokken, hebben we de boel weer even geordend op de startlocatie. 
Intussen werd ik nog even gebeld door een ruiter die het vermoeden had dat ze toch niet helemaal op de juiste route zat.
Haar verder geholpen, zodat ze contact kon opnemen met de organisator, want ja… ik heb echt het richtingsgevoel van een baksteen. Zeker in een omgeving die ik niet zo goed ken, vind ik het dan heel moeilijk om iemand weer op de juiste route te krijgen.
Maar gelukkig stond de organisator al in de startblokken om haar weer terug te leiden naar de route.

Daarna ging nog eens de telefoon. Deze keer was het de pauzeplaats die liet weten dat de Cola er wel heel hard doorheen ging.  Dus ook daar nog even actie voor ondernomen, zodat ze daar niet droog zouden komen te vallen.

Voldane gezichten.

Niet veel later kwamen de eerste ruiters al weer terug. 
We hebben ons dus geen enkel moment moeten vervelen. Want vanaf dat de eerste ruiters weer terugkeerden op de startlocatie, werd het koffiezetapparaat weer aangeslingerd, werden de bakjes met borrelnootjes op tafel gezet en zorgden we er voor dat ook de flessen frisdrank klaar stonden.

Superleuk om al die voldane ruiters en menners terug te zien keren. Het straalde er gewoon vanaf dat iedereen had genoten.
Ze hadden genoten van de prachtige omgeving en een enkeling had een wat alternatieve route gereden. Maar dat heeft de pret volgens mij helemaal niet gedrukt. Ik vermoed juist dat het de pret alleen maar groter heeft gemaakt.

Stempelpost!

Wat de glimlach op de gezichten van de ruiters en menners misschien nog wel groter maakte, was dat er ook een stempel voor de Jubileum Challenge gescoord kon worden.
Want op deze prachtige startlocatie is ook een stempelpost te vinden.
Er waren zoveel enthousiaste reacties over de Jubileum Challenge, dat dit stiekem wel naar meer smaakt!
Sommige scoorden al hun 8e stempel, maar er waren ook mensen die hun eerste stempel plaatsten op de kersverse stempelkaart die te verkrijgen was aan de inschrijvingstafel. 
Dat is het leuke aan de challenge, iedereen kan meedoen.
Of je nu veel rijdt of weinig rijdt, elke stempel is even veel waard.
En het meest belangrijk is, dat elke stempel staat voor een rit waarin je samen met je paard of pony een mooie herinnering hebt gemaakt!

Het was dus een toffe dag waar ik met veel plezier naar terug kijk!