Working Equitation.

30 maart stond al een hele tijd met dikke letters in mijn agenda: clinic van Ton Duivenvoorden!
De Honteruiters hadden hem uitgenodigd om een dagje les te geven in Kloosterzande, en ik had mijn moeder weer zo gek gekregen om ook mee te doen met Edelweiss. Dus wij gingen weer met z’n viertjes op pad!

Of nou ja… met z’n vijven natuurlijk, want onze vaste huisfotograaf Maud was ook van de partij 📸🐴

Peper in de billen?

Een paar weken eerder waren we ook al naar Kloosterzande gereden voor een oefendagje Working Equitation. Angelique en Vicky hadden toen de hindernissen al in de bak gezet en we mochten lekker zelf aan de slag.
Dat was tenminste het plan…

Mems had toen namelijk een behoorlijke peper in d’r kont en vond álles ingewikkeld. Andere paarden in de buurt? Help! Edelweiss aan de andere kant van de bak? Stress. Ze had zóveel te checken dat luisteren naar mij er echt even niet in zat.

Ik was dus héél benieuwd hoe ze zich zou gedragen tijdens de clinic. Zou dit een gepeperd lesje worden, of juist lekker zen?

Ton spreekt Jip & Janneke-taal!

De les begon fijn en rustig. Ton heeft echt een gave om dingen uit te leggen in Jip-en-Janneke-taal, zonder dat je je dom voelt. Dat maakte dat ik me meteen op m’n gemak voelde.

Als eerste mocht ik de snelheid van onze draf halveren… Mems was het daar uiteraard niet meteen mee eens, maar na een korte discussie ging ze netjes terug in tempo.
Ook kreeg ik de tip om haar hoofd wat hoger te rijden, want Mems loopt graag óf als een giraffe óf als een stofzuiger — allebei niet echt handig 😉

We gingen aan de slag met voltes rond de tafeltjes en ik merkte duidelijk verschil tussen links en rechts. Links buigt ze als een elastiekje, rechts is meer… baksteenachtig 😅 Maar door Ton z’n tips begon ze steeds soepeler te worden.
Ik betrapte mezelf zelfs op een glimlach. Het was hard werken, maar wat voelde het goed!

Loslaten is een dingetje…

Iets waar Ton me aan herinnerde, is dat ik nog mag groeien in loslaten.
Niet qua vertrouwen, maar letterlijk: met mijn handen. Als ik geconcentreerd rijd, wil ik nog wel eens te lang blijven “vasthouden”, in plaats van druk loslaten en opnieuw oppakken.
Dat bewustzijn neem ik zeker mee in het oefenen!

Vertrouwen groeit met kleine stapjes

Wat ik ook fijn vond, was Ton’s rustige manier van opbouwen bij de hindernissen. Bijvoorbeeld bij de poort: in plaats van meteen het touw pakken, achterwaarts en door de poort, begonnen we gewoon met halt houden naast de staander.
Daarna rustig opbouwen, aanraken, geluid maken… zó logisch, maar zo waardevol.

Mems was wat driftig en rillerig, dus we zijn nog niet tot het touw-oppakken gekomen — maar het heeft ons wel geïnspireerd om er thuis verder mee aan de slag te gaan.

Spookbekertjes en statafels

De wind had het die dag op ons voorzien… Zeker bij de hindernis waarbij je het bekertje moest overzetten… Het bekertje tikte namelijk tegen de paal. Mems dacht meteen: spookalarm.

Ze schrikt dan niet wild, maar verandert in een gespannen veertje.
Ton legde uit dat ik in zulke momenten meer leiderschap mag nemen. Dat zij niet altijd zelf hoeft te checken of iets veilig is — dat mag ze aan míj overlaten.

Ik vond dat best confronterend, want ik voel me altijd veilig op haar, maar Mems durft het vertrouwen nog niet altijd helemaal aan mij over te laten. 
Ze doet echt zo haar best, maar als haar hoofd overloopt van prikkels, is ze snel afgeleid en kan ze niet meer goed nadenken en kan ik haar niet meer zo goed bereiken.

Rondjes in de round pen

Aan het eind oefenden we ook nog in de round pen (heet dat zo?). Eerst eromheen stappen, dan erin.
Mems vond het eerst raar om aan beide kanten hekjes te hebben, maar bleef netjes bij me. Zodra ik de focus legde op haar balans, werd ze rustiger. Dat voelde als winst!

Kleine overwinningen, grote lessen

We hebben lang niet alle hindernissen gedaan — de garocha is zelfs helemaal niet aan bod gekomen — maar wat was dit een waardevolle dag.
De rust waar ik de afgelopen weken aan gewerkt heb, begon echt vruchten af te werpen. Ze keek niet meer naar Edelweiss, ook niet als die aan de andere kant van de bak liep.

Na de les lekker de pony’s verzorgd, op de trailer gezet en daarna nog wat na zitten kletsen en kijken bij de andere combinaties. Want ook van kijken leer ik zoveel!

Op naar de volgende keer!

Een dikke dankjewel aan Vicky en de Honteruiters voor de organisatie, en natuurlijk aan Ton voor zijn fijne uitleg en begeleiding.
We hebben geluk, want in het weekend van 30 en 31 augustus komt hij weer naar Kloosterzande.
En ja hoor — wij zijn er dan natuurlijk weer bij!

Heb jij ook al eens een clinic Working Equitation gevolgd? Laat het me weten in de reacties of stuur me gerust een berichtje!